Δυο βήματα από την πολυσύχναστη Κηφισίας, μέσα σ’ ένα περιβάλλον εντελώς εξοχικό: κήπος, μποστάνι, λιμνούλες και ζωάκια.
Ο Σωτήρης και η Φούλη Γεωργακοπούλου έχουν πολλά να θυμηθούν από μια 25χρονη ευτυχισμένη ζωή στο σπίτι του παραμυθιού.
Πείτε μας με λίγα λόγια το ιστορικό του σπιτιού…
Σαν ανύπαντρο ζευγάρι ήμασταν άνθρωποι του κέντρου, μέναμε σ’ ένα διαμέρισμα με τα ελάχιστα, απαραίτητα έπιπλα στον Λυκαβηττό. Όταν η οικογένεια άρχισε να μεγαλώνει θελήσαμε ένα σπίτι σπιτένιο… να μοιάζει εξοχικό, να έχει κήπο, να μυρίζει χώμα, να έχει ζωάκια.
Βρήκαμε αυτό εδώ στον Παράδεισο Αμαρουσίου, ένα μεγάλο κτήμα, με σπίτι σχεδόν γκρεμίδι, και κήπο με χορτάρια ενάμιση μέτρο ψηλά. Από τότε το σπίτι μεγαλώνει όπως μεγαλώνει και η οικογένεια, κι εμείς στη διάρκεια της ζωής μας συνέχεια χτίζουμε, γκρεμίζουμε, προσθέτουμε, αλλάζουμε. Μένουμε πια 25 ολόκληρα χρόνια, όσο ακριβώς είναι και η κόρη μας, που τη φέραμε εδώ 35 ημερών μωρό. Σκεφτείτε ότι όλα αυτά τα κάναμε και συνεχίζουμε χωρίς καν το σπίτι να μας ανήκει, μένουμε με ενοίκιο!
Τι παρεμβάσεις κάνατε; Πώς είναι η σημερινή του μορφή;
Σχεδόν το φτιάξαμε από την αρχή. Αλλάξαμε την εσωτερική του διαρρύθμιση, φτιάξαμε τις μονώσεις και όλες τις τεχνικές εργασίες, χρησιμοποιήσαμε κάποια από τα παλιά υλικά. Προσθέσαμε σέρες που δίνουν πολύ φως και την αίσθηση ότι βρίσκεσαι εντελώς μέσα στη φύση, χτίσαμε στο μεγάλο κήπο τρία σπιτάκια, ένα πέτρινο, ένα ξύλινο και ένα από τούβλα, φτιάξαμε πισίνα, μια λίμνη, μια παιδική χαρά με σκάμμα… και όχι ένα, αλλά δύο υπέροχα δεντρόσπιτα.
Στο σπίτι σας μπλέκονται απρόσμενα χρώματα, καλόγουστα έπιπλα και αντικείμενα, πολλή φαντασία… Συνεργαστήκατε με interior designer;
Όλα τα τεχνικά-λειτουργικά τα επιμελήθηκε ο άντρας μου που είναι αρχιτέκτονας, με τα υπόλοιπα ασχολήθηκα εγώ που –παρότι δεν έχω καμία σχέση– λατρεύω τη διακόσμηση.
Πώς είναι να ζεις σ’ ένα σπίτι του παραμυθιού μέσα στο κέντρο της «σκληρής» πόλης;
Καταρχήν είναι πολυτέλεια. Παρότι δίνει την αίσθηση ότι είμαστε στη μακρινή εξοχή –μέχρι πριν λίγα χρόνια, να φανταστείτε, γύρω μας ήταν χωράφια με πρόβατα–, βρίσκεται σε κομβικό σημείο και απέχει δέκα λεπτά από το κέντρο. Από την άλλη είναι εσωστρεφές, κι αυτό μπορεί να κρύβει την «παγίδα» της απομόνωσης. Είναι όμως ωραίο μέσα στο κέντρο της πόλης να ξέρεις ότι πάντα υπάρχει για σένα το «μικρό σπίτι στο λιβάδι».
Περιγράψτε μας μια «καθημερινή» μέρα του σπιτιού…
Το σπίτι «ξυπνάει» στις 7.30 το πρωί. Από κείνη την ώρα μπαινοβγαίνει κόσμος – ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι ο Σωτήρης junior (ο 14χρονος μικρότερος γιος) έχει φέρει 3 φίλους του, γίνονται συνέχεια μαγειρέματα, το βράδυ σχεδόν ποτέ δεν βγαίνουμε, περνάμε ώρες μαζί στη σέρα και κατά τη συνήθεια της οικογένειας πάντα κάτι χαλάμε, κάτι καινούργιο φτιάχνουμε, ασχολούμαστε με τα ζώα…
Και μια μέρα γιορτής;
Μέρα γιορτής για μας είναι όταν μαζεύονται τα παιδιά, που τώρα μάλιστα έχουν κι αυτά τα δικά τους παιδιά, τα εγγόνια μας. Τότε στρώνουμε μεγάλο τραπέζι, στολισμένο με τα καλύτερα, μια ολόκληρη τελετουργία. Η γιορτή θέλει τραπεζώματα, τσουγκρίσματα, καλό φαγητό, κρασί και αγαπημένα πρόσωπα.
Τι δίνει ψυχή σ’ ένα χώρο;
Οι άνθρωποι. Πάντα.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας στιλ στη διακόσμηση;
Κατά εποχές και ανάλογα με τις φάσεις της ζωής έχω περάσει απ’ όλα. Παίζει μεγάλο ρόλο και το περιβάλλον. Παλιότερα, πριν παντρευτούμε, το διαμέρισμα του κέντρου ήταν σχεδόν άδειο. Αυτό πάλι εδώ είναι σαν αγρόκτημα, country να το πούμε;
Και οι αγαπημένοι σας συνδυασμοί χρωμάτων;
Α! Από χρώματα, τα έχουμε όλα! Αλλάζουμε και βάφουμε συνέχεια τοίχους και έπιπλα. Εξάλλου όλα τα χρώματα του φάσματος συνδυάζονται.
Ποια θα είναι η επόμενη αγορά σας για το σπίτι; Τι σας λείπει;
Τώρα πια δεν παίρνω, ευχαρίστως χαρίζω! Παλιότερα μαζί με τον άντρα μου μαζεύαμε ποτήρια, ποτήρια, ποτήρια… και αρκετά πιάτα, μέχρι και από τα ταξίδια μας κουβαλάγαμε. Αλλά και τα παλιά μας έπιπλα τα μεταποιούμε, τα βάφουμε, τους αλλάζουμε χρήση. Έχουμε βέβαια μια μεγάλη συλλογή από κομπιούτερ, όλη η οικογένεια είναι φαν της τεχνολογίας.
Ποιο είναι το πιο πολυσύχναστο σημείο του σπιτιού;
Η σέρα που μαζευόμαστε είτε οι δυο μας είτε όλοι μας κάποια στιγμή. Και ο κήπος το καλοκαίρι.
Βλέπουμε και μια υπέροχη γάτα κι έναν ακόμη πιο υπέροχο σκύλο. Πώς τους λένε; Συμβιώνουν αρμονικά; Υπάρχουν κι άλλα ζώα στο σπίτι;
Ο γάτος είναι ο Μότσαρτ κι ο σκύλος είναι ο Τσάρλι, και είναι πολύ αγαπημένοι. Υπάρχουν κι άλλα σκυλιά, καθώς και κότες, πάπιες, κουνέλια, παπαγάλοι, άλλα πουλιά, ψάρια στη λιμνούλα και το χάμστερ του γιου μου.
Πείτε μας ότι υπάρχει και μποστάνι…
Φυσικά, και τρέφει την οικογένεια! Έχουμε αυτή την εποχή σπανάκια, μπρόκολα, κουνουπίδια, ρόκες, και το καλοκαίρι όλα τα μαναβικά. Κι ακόμη υπάρχουν λεμονιές, πορτοκαλιές, αχλαδιές, ροδιές, ροδακινιές, αμυγδαλιές, μουριές, κληματαριές.
Αν τώρα, μετά από 25 χρόνια, χρειαζόταν να μετακομίσετε σ’ ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας πώς θα σας φαινόταν;
Θα έπρεπε να με σύρουν σιδηροδέσμια! Βρίσκω το κέντρο της πόλης αποκρουστικό.
Πού και πώς σας φαντάζεστε μετά από δέκα χρόνια;
Σε μια εξοχή. Μόλις φύγει και το μικρότερο παιδί για σπουδές θα μπορούσα να φύγω ακόμη πιο έξω. Σε μια επαρχία, σ’ ένα νησί για να βλέπουμε θάλασσα… κάπου κοντά στη φύση. Το ότι το σπίτι δεν είναι δικό μας είναι κάτι που μας απελευθερώνει, μπορούμε πιο εύκολα να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας.
Το μότο σας στη ζωή;
Να είσαι θετικός, να μην έχεις φόβο για τη ζωή, να την παίρνεις όπως σου έρχεται…
Ποιο είναι το καλύτερο κομπλιμέντο που σας έχουν κάνει για το σπίτι σας;
Το καλύτερο κομπλιμέντο μάς το κάνουν τα παιδιά μας. Αν και πια έχουν μεγαλώσει και έχουν χαράξει τις δικές τους πορείες, πάντα επιστρέφουν εδώ στο σπίτι, κοντά μας, είναι ο παράδεισός τους.
