Έζησε μέχρι την εφηβική του ηλικία στα Τρίκαλα.
Σε ηλικία 14 ετών, το 1398, με το κοσμικό όνομα Κωνσταντίνος Μόρφης εγκατέλειψε τη χήρα μητέρα- ύστερα από προτροπή της- και τα επτά αδέρφια του. Προηγουμένως, πέρασε απ” όλα τα εξωκλήσια που αγαπούσε, καθώς και από τον Ι.Ν του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου.
Επέστρεψε στο πατρικό του, με πολύ πόνο αποχαιρέτησε τους δικούς του και ετοιμάστηκε να αναχωρήσει για την Αθήνα προκειμένου να μονάσει στη Σταυροπηγιακή Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο όρος Αμώμων Αττικής.
Το 1982, μια Παρασκευή, η μακαριστή καθηγουμένη και κτητόρισσα της ως άνω μονής Μακαρία Δεσύπρη (1911-1999), «υπό της οποία ανευρέθησαν θαυμαστώς στις 3/1/1950 τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Εφραίμ», ξεκίνησε με συνοδεία για να δει από κοντά το πατρικό σπίτι του.
Όπως γράφει το βιβλίο της, με θέμα τη ζωή και μαρτύρια του Μεγαλομάρτυρος και Θαυματουργού, η Γεωργία Ζαμπετάκη-Μπαμπάνη, «καθώς βαδίζαμε στην πόλη των Τρικάλων, ξαφνικά κάποια δύναμη μας σταμάτησε μπροστά σε ένα πέτρινο σπίτι. Η μητέρα άρχισε να κλαίει βουβά και εμείς οι υπόλοιποι, που απ” την αντίδρασή της καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται , μείναμε εκεί κοιτάζοντας βουβά το σπίτι.
Το σπίτι όπου ο Άγιος γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι που έγινε 14 χρονών και έφυγε για το Μοναστήρι!
Έξω στην αυλή δέσποζε μία παλιά μουριά. Σαν την είδε η μητέρα ψέλλισε με πόνο: «Κι εδώ μουριά, Άγιέ μου;»…
Φωνάξαμε να δούμε αν υπάρχει κανείς μέσα και τότε βγήκε μια γριούλα, μας καλοδέχτηκε και ρώτησε τι ζητάμε. Η γερόντισσα της είπε πως ψάχνουμε να βρούμε το σπίτι του Αγίου Εφραίμ. Τότε η γιαγιούλα χαμογέλασε και μας λέει: «Το ξέρω, το ξέρω, εδώ έρχεται ο Άγιος και με συντροφεύει. Εδώ είναι , παιδιά μου. Σ” αυτά τα χώματα που πατάτε πατούσε και έπαιζε ο Άγιος μικρό παιδάκι».
Μεγάλη συγκίνηση έφεραν τα λόγια της. Το σπίτι ήταν παλιό, με βασικά υλικά την πέτρα και το χώμα. Είχε δοκάρια στη στέγη του και σκεπή με κεραμίδια. Είχε τρία μεγάλα συνεχόμενα δωμάτια και ήταν πολύ ζεστό, είχε χάρη…
Σήμερα είναι πια μισογκρεμισμένο. Είναι, λοιπόν, υποχρέωση όλων μας απέναντι στον Άγιο να φροντίσουμε να διατηρηθεί το σπίτι που μεγάλωσε και ν” αποτελεί μνημείο, να χτιστεί εκεί ένα μικρό εκκλησάκι και να μπορεί ο κόσμος να το «επισκέπτεται», γράφει Δημοσιογράφος-Θεολόγος του ΑΠΘ.
