Ο Will Fisher και η Charlotte Freemantle έχουν εφαρμόσει το χαρακτηριστικό τους εξαιρετικό συνδυασμό κομματιών και σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια σε ένα σπίτι του τέλους του 19ου αιώνα στο ανατολικό Λονδίνο
Ο δρόμος στο ανατολικό Λονδίνο όπου οι ιδιοκτήτες του Jamb, Will Fisher και Charlotte Freemantle, έχουν ένα σπίτι, αισθάνεται έναν κόσμο μακριά από τις μεγάλες λεωφόρους του Chelsea όπου έχουν το κατάστημά τους. Στενοί και πολυσύχναστοι με ψηλά γεωργιανά σπίτια με ατράκτους, αυτοί είναι δρόμοι που φιλοξενούν τη βιομηχανία και το εμπόριο από τότε που αναπτύχθηκαν για πρώτη φορά τον δέκατο έβδομο αιώνα, και διατηρούν την ενέργεια και τη ζωτικότητα αιώνων εμπορίου.
Ο Will προσπάθησε για πρώτη φορά να αγοράσει ένα σπίτι στο Spitalfields σχεδόν πριν από 30 χρόνια. Ήταν ένα από τα σπίτια των Ουγενότων υφαντών στην οδό Έλντερ, όπου το Spitalfields Trust είχε κάνει εκστρατεία για να σώσει κτίρια από την κατεδάφιση. Τα σπίτια διατηρήθηκαν και έγιναν μέρος μιας προστατευόμενης περιοχής, αλλά ο Γουίλ δεν προοριζόταν να αποκτήσει ένα. Το σάρωσε από κάτω από άλλον αγοραστή την ημέρα της ανταλλαγής και ακολούθησαν μερικές δεκαετίες τύψεων. Έτσι, όταν ήρθε η ευκαιρία να αγοράσουν αυτό το σπίτι κοντά, ο Γουίλ και η Σάρλοτ αποφάσισαν να ορμήσουν. Ανεξάρτητα από το ότι το σπίτι ήταν κατειλημμένο από μια κοινότητα καταληψιών και ότι ο δικηγόρος του ζευγαριού τους παρακάλεσε να μην προχωρήσουν. «Συναντήθηκα με τον επικεφαλής της κοινότητας», λέει ο Γουίλ, «και είπα, «Κοίτα, θα φύγεις πραγματικά αν αγοράσω αυτό το σπίτι;» Με διαβεβαίωσε ότι θα πήγαιναν και ήταν απόλυτα πιστοί στον λόγο τους. ”
Το ίδιο το σπίτι αναδύεται από το κουβάρι των καταστημάτων κάτω, ένα κτήριο του 19ου αιώνα που απλώνεται σε πέντε συμπαγείς ορόφους και καταλήγει σε μια βεράντα στον τελευταίο όροφο που βλέπει προς τους ουρανοξύστες της Πόλης. Διάφορες ιδιότητες του σπιτιού, και η αλληλεπίδραση μεταξύ τους, έκαναν τον Γουίλ να το ερωτευτεί. «Βρίσκεται ελαφρώς μπερδεμένο μεταξύ του αν είναι οικιστικό ή εμπορικό», εξηγεί. «Έχει επίσης την αίσθηση ενός σπιτιού της Νέας Υόρκης και χτίστηκε (όπως πολλά σπίτια της Νέας Υόρκης) σε μια εποχή που τα κλασικά στοιχεία παρέμειναν στην αρχιτεκτονική, αλλά όλα πήγαιναν επίσης προς τον μοντερνισμό. Αισθάνεται σαν το τέλειο μέρος για να εξερευνήσετε αυτή τη συγχώνευση ή τη μετάβαση μεταξύ του ιστορικού, παλαιού κόσμου που ζούμε στο Jamb και του σύγχρονου κόσμου».
Στο σχέδιό τους για το σπίτι, ο Will και η Charlotte προσπάθησαν, όπως λέει, να συνδυάσουν όλους τους κόσμους που θυμίζει το σπίτι. Το εμπορικό στοιχείο παραμένει: αρχικά στεγαζόταν ένα μαγαζί, το κτίριο εξακολουθεί να στεγάζει ένα κατάστημα στο ισόγειο. Μια στιβαρά κομψή ξύλινη σκάλα που λατρεύει ο Γουίλ – «Δεν υπάρχουν ανοησίες για αυτούς. τα κιγκλιδώματα είναι σχεδόν κάτι στο οποίο μπορεί να δέσετε μια φορτηγίδα» – σας οδηγεί στον πρώτο από τους τέσσερις ορόφους κατοικιών. Τόσο στη συνολική διακόσμηση όσο και στα κομμάτια που επιπλώνουν τα δωμάτια, έχει διερευνηθεί πλήρως η σχέση μεταξύ της απλότητας των Ουγενότων και των μοντερνιστών.
Η ίδια η δομή του σπιτιού είναι απλή και ευχάριστη. Ένα σαλόνι στον πρώτο όροφο και δύο υπνοδωμάτια στον δεύτερο και τον τρίτο το καθένα καταλαμβάνουν όλο το πλάτος του σπιτιού, ενώ πιο χρηστικοί χώροι τρέχουν προς το πίσω μέρος του σπιτιού σε σχήμα L. Μια τραπεζαρία και μια κουζίνα εκτείνονται προς τα πίσω από το σαλόνι, ενώ τα καμαρίνια και τα μπάνια οδηγούν έξω από τα υπνοδωμάτια. Η πιο σημαντική προσθήκη ήταν η βεράντα του τελευταίου ορόφου, που προστέθηκε από τον Γουίλ και τη Σαρλότ και έφερε σε μια απρόσκοπτη ροή με το υπόλοιπο σπίτι. Ο εμβληματικός ορίζοντα της πόλης φαίνεται στη μία πλευρά, προσθέτοντας την αίσθηση ότι το σπίτι μπορεί να είναι μια μεταμφιεσμένη κατοικία στη Νέα Υόρκη. «Υπάρχει ένας ενθουσιασμός σε αυτή την άποψη», λέει ο Γουίλ. «Ανεβαίνεις και ανεβαίνεις και δεν ξέρεις ακριβώς τι θα βρεις εκεί πάνω».
Οι διάφοροι χώροι ενώνονται με μια απαλή, κομψή χρωματική παλέτα που μεταφέρει τόσο τη συγκράτηση ενός βιομηχανικού χώρου του 18ου αιώνα όσο και ένα πνεύμα νεωτερικότητας που μοιάζει με βραστήρες-Yard. Η εσωτερική αρχιτεκτονική έχει αποκατασταθεί με ευαισθησία: ο Γουίλ αφηγείται τις ώρες που πέρασε με έναν φίλο οικοδόμο, τον Ρόμπερτ Χίλτον, χτίζοντας στα καμαρίνια, αποκαθιστώντας τη σκάλα και κοιτάζοντας με εμμονή τις μικρολεπτομέρειες των καλουπιών. Η επένδυση στα υπνοδωμάτια παραπέμπει στο σπίτι των Ουγενότων που αγάπησαν και έχασαν, αλλά στη φειδωλότητα και την κομψότητά του αισθάνεται παράξενα μοντέρνο ταυτόχρονα. Αυτό που ο Will αποκαλεί «οθόνη υπαλλήλου» έχει εγκατασταθεί μεταξύ της κουζίνας και της τραπεζαρίας—αυτή είναι ταυτόχρονα μια πρακτική λύση για το διαχωρισμό του ανοιχτού χώρου και μια αναφορά στην εμπορική ιστορία του σπιτιού.
Ένα μπρούτζινο φωτιστικό των μέσων του αιώνα στέκεται στην πλίνθο στη γωνία, με ένα βοηθητικό τραπέζι από έβενο μπροστά. Στο τζάμι υπάρχει μια giallo antico marble tazza.
Ένα ύφασμα του Γκρέισον Πέρι κρέμεται πάνω από ένα σεντούκι από σινιόν του 17ου αιώνα. μια φυλετική φιγούρα από έβενο στέκεται στη γωνία.
Τα συλλεγμένα υφάσματα προσθέτουν χρώμα στο κρεβάτι της κύριας κρεβατοκάμαρας, μαζί με ένα αντίκες αφρικανικό ύφασμα που κρέμεται πάνω από το κρεβάτι. Ένα επιτραπέζιο φωτιστικό «Baxter» βρίσκεται σε ένα βοηθητικό τραπέζι «Perwick» δίπλα στο κρεβάτι.
