Το σπίτι των παππούδων μας είναι συναισθηματική περιοχή. Η Amaia κληρονόμησε αυτό το σπίτι από τη γιαγιά της και το έκανε δικό της, αλλά χωρίς να χάσει κάθε στιγμή που έζησε: “Το όνειρο της γιαγιάς μου ήταν να μείνω σε αυτό το σπίτι – μας λέει η Amaia -.
Ήταν σαν δεύτερη μητέρα για μένα και όταν το κληρονόμησα ήθελα να διατηρήσω τη δομή του όσο το δυνατόν περισσότερο και να κρατήσω μερικά έπιπλα. Εδώ είναι η ιστορία μου. “Η ιστορία μιας νέας, εργατικής, surfer μητέρας! … που αποφάσισε να κοιτάξει όχι μόνο προς τα εμπρός, αλλά και προς τα πίσω , να ψάξει μέσα από τις αναμνήσεις της, να “βρει το κορίτσι που ήταν”, όπως λέει και ένα ισπανικό τραγούδι.
Το σπίτι είναι από τις αρχές του εικοστού αιώνα και στεγάζεται σε ένα κτίριο στο Μπιλμπάο με ξύλινα δάπεδα, λέει η διακοσμήτρια Natalia Zubizarreta, η οποία φρόντισε να του δώσει μια νέα προσωπικότητα, χωρίς να χάσει την ουσία του.
Η Αμαία κράτησε όλα τα φωτιστικά της γιαγιάς της, αλλά κάποια είχαν χάσει κομμάτια. “Τα έχω αποκαταστήσει η ίδια, γιατί ανακάλυψα έναν ιστότοπο ανταλλακτικών και ένα προς ένα τα έψαχνα”, εξηγεί.
Σε αυτό το σπίτι γεμάτο γοητεία και φως μπορούμε να βρούμε πολύτιμους vintage θησαυρούς. Όμορφα “σουβενίρ με πόδια” που είναι πρακτικά και ανανεωμένα χάρη στην παρέμβαση της σχεδιάστριας εσωτερικών χώρων. Ένα από τα πιο ξεχωριστά είναι η συρταριέρα δίπλα στον καναπέ. Σε μια γωνιά του καθιστικού, φέρνει την άνετη πινελιά από ξύλο, σε αρμονία με το πάτωμα, είναι πρακτικό για αποθήκευση και δημιουργεί μια πολύ διακοσμητική γωνιά.
Η επέμβαση που πραγματοποίησε η Zubizarreta ξεχωρίζει για τον σεβασμό για την προέλευση του σπιτιού, ένα μέρος με μεγάλη συναισθηματική επιβάρυνση για τους κατοίκους του, όπου το παρελθόν και το παρόν συνυπάρχουν αρμονικά.
casasideas.gr via elmueble.com
