Σωτήρης Χαΐνης έχει σχεδιάσει, μαζί με τη συνεργάτιδά του Βάνα Κριμνιώτη, μέσα από το αρχιτεκτονικό τους γραφείο Space Lab Architecture, πολλά έργα: γραφεία, καταστήματα αλλά και πολλές κατοικίες. Και φυσικά έχει σχεδιάσει και το δικό του σπίτι.
Επιστρέφοντας από τις σπουδές του στην Αμερική, λίγο πριν από το 2000, αποφάσισε να εγκατασταθεί στο κέντρο της πόλης, σε μια περιοχή που τότε θεωρούνταν υποβαθμισμένη, την περιοχή του Ψυρρή.
Είχε μόλις βρει έναν απίθανο ενιαίο χώρο 157 τ.μ. στον πέμπτο όροφο ενός βιομηχανικού κτιρίου, με απρόσκοπτη θέα στην Ακρόπολη, τον Λυκαβηττό και την Αρχαία Αγορά, και ξεκίνησε να τον διαμορφώνει έτσι όπως θα ήθελε να είναι ο δικός του χώρος, το δικό του καταφύγιο.
«Η Λίλη κι εγώ θέλαμε αρχικά έναν ενιαίο χώρο με ανοιχτή κουζίνα και ήταν πολύ βολικό που αυτός ο χώρος ήταν έτοιμος, καθώς δεν αναγκαστήκαμε να ρίξουμε τοίχους ή κάτι τέτοιο» ξεκινά να εξηγεί ο κ. Χαΐνης καθώς ο αξιαγάπητος σκύλος του ράτσας Βαϊμεράνερ πηδάει πάνω-κάτω, θέλοντας να κλέψει την προσοχή.
Είναι η δεύτερη περίπτωση στη σειρά των «Interiors» που συναντάμε αυτή τη ράτσα σκύλων, η οποία μάλιστα είναι αρκετά σπάνια. Προσπερνάω τη σύμπτωση και συνεχίζουμε να μιλάμε για το σπίτι. Όταν καλούμε κόσμο στο σπίτι, για κάποιο λόγο όλοι στριμώχνονται στον χώρο της νησίδας και της τραπεζαρίας. Κανείς δεν κάθεται στο σαλόνι. Μάλλον γιατί μας αρέσει να μαγειρεύουμε πολύ και ακόμα περισσότερο να φτιάχνουμε γλυκά.
Ο χώρος στον οποίο αναφέρεται είναι όντως μεγάλος, φωτεινός και ενιαίος για το σαλόνι, την τραπεζαρία, την κουζίνα και τον χώρο του γραφείου. Με το που τον πρωτοαντικρίζεις, όμως, το βλέμμα πέφτει σε έναν ημιυπαίθριο χώρο που έχει δημιουργήσει, ο οποίος λειτουργεί ως σκεπαστή βεράντα με φυτά. «Νομίζω πως σε αυτό είχαμε την παγκόσμια πρώτη. Συνήθως στα σπίτια έχουμε συνηθίσει να “κλείνουν” τις βεράντες για να προσθέτουν τετραγωνικά στο εσωτερικό του σπιτιού. Εμείς λοιπόν λειτουργήσαμε ανάποδα καθώς θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο πρασίνου» εξηγεί.
Ωστόσο τον χώρο της βεράντας δεν μπορούν να τον χαρούν χαλαρώνοντας τα βράδια. «Συμβαίνει το εξής: ενώ η γειτονιά το πρωί είναι μαγική, δεν περνάνε αυτοκίνητα και νιώθεις ότι ζεις σε χωριό, το βράδυ μετατρέπεται σε κόλαση. Αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στο Φαληράκι» λέει ο κ. Χαΐνης που έχει δεινοπαθήσει από την ανεξέλεγκτη νυχτερινή ανάπτυξη της περιοχής και την ηχορύπανση.
Μέσα στο σπίτι τώρα, η ζωή εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό τον μεγάλο χώρο. Μέχρι πρότινος μάλιστα το γραφείο του Space Lab Architecture λειτουργούσε εδώ μέσα. «Επί δέκα χρόνια, ντυνόμουν το πρωί κανονικά και ερχόμουν από το υπνοδωμάτιο στο σαλόνι για να πιάσω δουλειά με τη συνεργάτιδά μου.
Δεν λέω, καλό ήταν, βολικό, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει, οπότε εδώ και έναν χρόνο το γραφείο μας μεταφέρθηκε στην οδό Ρόμα στο Κολωνάκι» λέει ο ίδιος. Ο χώρος του γραφείου ωστόσο παραμένει με τα δεκάδες βιβλία αρχιτεκτονικής, τα σχεδιαστήρια και λογής-λογής ετερόκλητα αντικείμενα. «Μάζευα και μαζεύω ακόμα πολλά βιβλία αρχιτεκτονικής αλλά τελευταία παρατηρώ ότι αγοράζω πιο συχνά βιβλία μαγειρικής. Ένα από τα τελευταία και πιο “παράξενα” είναι το “Feed Me” και είναι βιβλίο μαγειρικής με προτάσεις για σκυλίσια γεύματα» λέει, ενώ ξεφυλλίζω το βιβλίο.
Τα ετερόκλητα αντικείμενα και έπιπλα είναι πάντως το σήμα κατατεθέν του σπιτιού. Είναι αυτά που δίνουν τον τόνο στον χαρακτήρα του χώρου: Ένα coffee table από ξύλο αφρικανικής καρυδιάς που σχεδίασε ο ίδιος, χαλιά και μπουχάρες που έχουν φέρει από τα ταξίδια τους στο Μαρόκο και την Κωνσταντινούπολη, μικροαντικείμενα από την Ταϊλάνδη και τη Σρι Λάνκα, αυθεντικά δανέζικα έπιπλα που έχει φέρει από το πατρικό του σπίτι, έργα cheap art των Μανέτα, Χαβιαρά και Ψυχούλη, ο μπλε καναπές του οίκου Minotti και πολλά φυτά εσωτερικού χώρου δίνουν μια εξωτική νότα.
«Όταν καλούμε κόσμο στο σπίτι, για κάποιο λόγο όλοι στριμώχνονται στον χώρο της νησίδας και της τραπεζαρίας. Κανείς δεν κάθεται στο σαλόνι. Μάλλον γιατί μας αρέσει να μαγειρεύουμε πολύ και ακόμα περισσότερο να φτιάχνουμε γλυκά» λέει, καθώς μου δείχνει φωτογραφίες στο κινητό από απίθανα γλυκά που έχει φτιάξει, που μοιάζουν εντελώς επαγγελματικά. «Ναι, ασχολούμαι πολύ με τη ζαχαροπλαστική. Η σπεσιαλιτέ μου είναι το baba au rum. Ποιο είναι το μυστικό; Η υπομονή, διότι παίρνει πολλή ώρα».
source www.lifo.gr
