«Το σπίτι είναι σε στυλ γνωστό ως maison bourgeouise», εξηγεί ο Feilders, «Η εντύπωση μου είναι ότι ο συνδυασμός ήταν για τους ανθρώπους που ανέβαιναν την οικονομική σκάλα, οι οποίοι μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά ένα μείγμα από πέτρα (παραδοσιακά ένα πιο ευγενές υλικό στη Γαλλία) και τούβλο ( μια επιλογή πιο εργατικής τάξης). ” Τα αιώνια κεραμίδια είναι πηλό. Οι Feilders εγκατέστησαν νέες υδρορροές ψευδαργύρου για να ταιριάζουν με τα πρωτότυπα.
Πάνω: Στην αυλή, τα κτήρια (αρχών του 19ου αιώνα) ήταν τα ερείπια ενός αγροκτήματος που χρονολογεί το σπίτι. Πρόσφατα, αυτό το παράρτημα χρησιμεύει ως ξενώνας.
Ένα σημαντικό πρώτο καθήκον ήταν η επανάληψη της ηλεκτρικής ενέργειας και των υδραυλικών και η προσθήκη κεντρικής θέρμανσης και μόνωσης: «Παραδοσιακά, οι γαλλικές εξοχικές κατοικίες ειναι παγωμένες », λέει ο Feilders.
«Πρόσθεσα 30 εκατοστά μόνωσης σε όλες τις οροφές.» Στρατολόγησε ένα τοπικό πλήρωμα: «κτίστες, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, μεταλλουργός, όλοι με βάση 30 χιλιόμετρα από εμάς». Και ο ίδιος ο Feilders βρισκόταν καθημερινά στο χώρο: «Είχα μια πρακτική εμπειρία ανακαίνισης στο Παρίσι, καθώς και ένα χόμπι διάρκειας ζωής για την κατασκευή οχυρών στο δάσος.»
Οι Fielders αντικατέστησαν ένα αναποτελεσματικό τζάκι της δεκαετίας του 1960 με μια γαλλική σόμπα Invicta
Το σπίτι κατοικήθηκε τελευταία φορά μέχρι τη δεκαετία του 1970 και το αφήσαν επιπλωμένο. Οι Feilders κράτησαν τα καλύτερα κομμάτια, όπως αυτό το πιάνο, ένα 130χρονο Gabriel Gavreau και συνδύασαν τις αντίκες με απαλά μοντέρνα σχέδια.
Ένα από τα τέσσερα υπνοδωμάτια στο κυρίως σπίτι.
