Το μοντέρνο ιδεώδες της ελέυθερης κάτοψης έρχεται σε παραγωγική σύγκρουση με την πραγματικότητα μιας παραδοσιακής, semi-detached κατοικίας στο νοτιοδυτικό Λονδίνο.
Η κατασκευή συγκεράζει δύο αντιτιθέμενες λογικές, μεταφέροντας τα φορτία από πάνω και απελευθερώνοντας το χώρο του σπιτιού, ώστε να επεκταθεί στην πίσω και πλευρική αυλή. Μια εμφανής χαλύβδινη δοκός με μήκος εννέα μέτρα που εκτείνεται κατά πλάτος του χώρου, πλαισιώνει τη ζωή μέσα στο σπίτι και δημιουργεί ένα ανοιχτό ισόγειο χωρίς κολώνες. Ένα βυθισμένο, χτιστό καθιστικό με ενσωματωμένο καναπέ, λειτουργεί σαν ένα διακριτικό χώρισμα μεταξύ των λειτουργιών της ανοιχτής κάτοψης.
Η παραδοσιακή γραμμική οργάνωση των row houses –ξεχωριστοί χώροι, που διαδέχονται ο ένας τον άλλο– επαναπροσδιορίζεται, ώστε τελικα οι χώροι να διατάσσονται κυκλικά. Τα ξύλινα κιγκλιδώματα είναι ελαφρώς κεκλιμένα, φιλτράροντας έτσι την οπτική φυγή από την εισόδο και ενεργοποιώντας το χώρο του κλιμακοστασίου, ακόμα και όταν δεν χρησιμοποιείται.
Τα δωμάτια στους ορόφους εξαπλώνονται μέχρι και το ζευκτό της στέγης και έτσι το σπίτι εκμεταλλεύεται πλήρως το κέλυφός του. Ενσωματώνοντας μια επέκταση στο πίσω μέρος του ισογείου, μια πλευρική στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο και μια επέκταση στη στέγη, η επιφάνεια του αρχικού σπιτιού υπερδιπλασιάζεται από 80 m² σε 180 m².
