Ένα παραθαλάσσιο σπίτι μόλις 26 m2 όπου κυριαρχεί η γεωμετρία, το χρώμα και μια εκπληκτική σχεδιαστική λύση για να αξιοποιήσετε στο έπακρο τον χώρο.
Μόλις 26 τετραγωνικά μέτρα αποτελούν αυτό το μικρό παραλιακό σπίτι σε μια κατοικημένη γειτονιά της Νάπολης. Ωστόσο, αρκεί να περάσετε το κατώφλι για να καταλάβετε ότι κάθε λεπτομέρεια εδώ έχει σχεδιαστεί για να βιώνεται πραγματικά. Χωρίς συμβιβασμούς, αλλά χωρίς διακοσμητικές υπερβολές: απλώς ουσιαστικότητα, ποίηση και ένα αστείο σχέδιο που μιλά για την ομορφιά της αργής ζωής.
Η πρώτη πρόκληση ήταν ο επανασχεδιασμός των χώρων, δημιουργώντας μια ρυθμική ακολουθία που θα συνόδευε τη μετάβαση από τον έξω κόσμο στον εσωτερικό. Έτσι γεννήθηκε ο μικρός διάδρομος που συνδέει το κύριο δωμάτιο με το μπάνιο, μια μετάβαση με επένδυση με καθρέφτες που κρύβει τα τεχνικά διαμερίσματα και δημιουργεί εφέ βάθους. Κάθε λεπτομέρεια έχει έναν λόγο ύπαρξης και ταιριάζει στη δομή του σπιτιού σαν ένα ραμμένο κοστούμι.
Αυτή είναι η ιστορία της αρχιτέκτονας Paola Sola, η οποία έχει μεταμορφώσει ένα παλιό, ξεχασμένο pied-à-terre σε ένα οικείο και φωτεινό καταφύγιο, όπου το μπλε της θάλασσας και το κίτρινο των λεμονιών γίνονται το κοινό νήμα.
Είναι ένα παραμυθένιο καταφύγιο σκαλισμένο στο εξάρτημα μιας μεγάλης βίλας, με μια αυλή που κατακλύζεται από εσπεριδοειδή και μια πέργκολα που χορεύει ανάμεσα στον ήλιο και τη σκιά. Ωστόσο, μέχρι πρόσφατα, αυτό το μικρό κτίριο των 26 τετραγωνικών μέτρων ήταν ένα κλειστό κουτί, με τις τρεις πλευρές της πρόσοψης χωρίς παράθυρα και εντελώς απαλλαγμένο από προσωπικότητα… μέχρι που έφτασε η αρχιτέκτονας Paola Sola, η σχεδιάστρια του έργου. “Ήθελα αυτό το σπίτι να μιλήσει για την τοποθεσία του, αλλά με διακριτικό, μη διδακτικό τρόπο. Χωρίς μεσογειακά στερεότυπα, απλώς η πιο οικεία του ουσία”, μας λέει.
Το πάτωμα, σε ουδέτερο τόνο, ανεβαίνει στους τοίχους σαν συνεχόμενο σανίδι, δημιουργώντας ένα ρευστό και αρμονικό κουτί. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με ασβέστη στόκος, που φέρνει φρεσκάδα και απαλότητα στο χώρο. Αλλά η αληθινά ποιητική πινελιά είναι το γαλάζιο: το ίδιο μπλε των ψαράδικων σκαφών, αυτό των παραθύρων των ελληνικών νησιών, που βάφει τα κάδρα και τα τζάμια. Ένα μακρινό αλλά γνώριμο κάλεσμα.
Τα πάντα σε αυτή τη μικρή αστική όαση είναι αποτέλεσμα εκλεπτυσμένης σκέψης. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη: από τη θέση του φεγγίτη μέχρι την υφή των επιφανειών, κάθε επιλογή μιλάει για φροντίδα, ακινησία και ελαφρότητα. “Δεν ήθελα να φτιάξω ένα σκηνικό”, καταλήγει ο Sola, “αλλά ένα πραγματικό μέρος, ένα μέρος που θα μπορούσε να υποδεχτεί όσους έρχονταν πρόθυμοι να αναπνεύσουν τη Μεσόγειο, έστω και για μια νύχτα. Ένα σπίτι που θα το ζήσεις σιγά σιγά, ανάμεσα στο μπλε της θάλασσας και το κίτρινο των λεμονιών.”
