Το 1950, ο Tom και η Gladdie Johnston αποφάσισαν να παραιτηθούν από τη δουλειά τους στις ΗΠΑ και να εγκατασταθούν στη χαλαρή Bequia. Βρήκαν δουλειά εκεί ως διαχειριστές ενός μικρού ξενοδοχείου και στον ελεύθερό τους χρόνο περιπλανιόντουσαν στο νησί.
Κατά τη διάρκεια μιας βόλτας τους, έπεσαν πάνω σε ένα γιγάντιο φυσικό σχηματισμό από πέτρες, γνωστό στους ντόπιους.
Τους άρεσε τόσο πολύ που τελικά αποφάσισαν να το αγοράσουν και να ξεκινήσουν να το χτίζουν, χωρίς να έχουν κάποια εμπειρία από αρχιτεκτονική.
Ξεκίνησαν να το χτίζουν πέτρα πέτρα. Μόλις τέλειωσε το εξωτερικό, ξεκίνησαν να ασχολούνται με το εσωτερικό του σπιτιού
Μία λειτουργική κουζίνα, τραπεζαρία, αρκετά υπνοδωμάτια ήταν όλα κομμάτι του σχεδίου τους… και δούλεψε.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, είχε περισσότερα από όσα ζήτησε. Άνθρωποι από όλο το κόσμο άρχισαν να παρατηρούν την κατασκευή του.
Η μοναδική αισθητική του και το μοναδικό τοπίο που βρισκόταν το σπίτι κέρδισαν γρήγορα τις εντυπώσεις των “The New York Times”, “National Geographic”, Sports Illustrated” και άλλων.
Κέρδισε επίσης την αναγνώριση από τους φίλους του, που τον παρακαλούσαν να τους χτίσει και αυτούς σπίτια στην περιοχή.
Ο Tom δέχτηκε, στοχεύοντας να δημιουργήσει μια κοινότητα όπου καλλιτέχνες και ονειροπόλοι θα μπορούσαν να ζουν κοντά στη φύση
Ξεκινώντας το 1964, ο Tom ξόδεψε τα επόμενα 30 χρόνια δουλεύοντας με ντόπιους για να χτίσει 16 σπίτια ακόμα, αποθήκη, ένα γραφείο και χώρους κατοικίας του προσωπικού, όπως επίσης και μία gallery.
Κάθε σπίτι ήταν ενσωματωμένο στο περιβάλλοντα χώρο, έτσι ώστε η μετάβαση από έξω προς τα μέσα να μην είναι αισθητή.
Δυστυχώς όμως, ο θάνατός του το 2001 σηματοδότησε την παρακμή της κοινότητας αυτής.
Σύντομα, όλοι οι ιδιοκτήτες πέθαναν επίσης ή γίναν πολύ μεγάλοι για να κατοικούν εκεί. Τα κόστη εκτοξεύτηκαν και οι συνεισφορές μειώθηκαν. Τα περισσότερα σπίτια πουλήθηκαν και η βίλα του ερημώθηκε.
Οι Johnstons όμως, είχαν μαζέψει προμήθειες για το αγαπημένο και πιστό προσωπικό τους.
Μετά από αρκετές δικαστικές διαμάχες, τα υπόλοιπα σπίτια θα ανακαινιστούν και θα διαχειρίζονται από το προσωπικό.
Τα σπίτια αυτά παραμένουν επίγειοι παράδεισοι αν και η τιμή τους ανέρχεται στα $1,500 για μία εβδομάδα.
Στην τιμή συμπεριλαμβάνονται μάγειρας και οικονόμος που δουλεύουν στο μέρος για 20 χρόνια και γνωρίζουν τα κατατόπια.
Τα χρήματα που βγαίνουν από αυτήν την κοινότητα, βοηθούν επίσης και την προστασία της τοπικής θαλάσσιας και άγριας ζωής.
Credit: wimp.com
