Το σπίτι ήταν περίπου μιάμιση ώρα από τη Λισαβόνα, σε κάτι που φαινόταν σαν τη μέση του πουθενά. Περιτριγυρισμένο από δέντρα και χωράφια, το μόνο που ακούγονταν ήταν πουλιά, γρύλοι και ο ήχος του ανέμου που φυσούσε απαλά μέσα από τα δέντρα. Χωρίς κίνηση, χωρίς θορυβώδεις γείτονες, χωρίς ασθενοφόρα να περνούν βιαστικά.
Μόνο ο ήχος της φύσης…. Βλέποντας αυτό το μέρος για πρώτη φορά, το ερωτεύτηκα αμέσως. Οι απλοί αλλά όμορφοι εσωτερικοί χώροι με αξεσουάρ που είχαν σαφώς επιμεληθεί, η διάταξη των χώρων (υπήρχαν τρία μικρά “σπίτια κρεβατοκάμαρας” και ένα μεγαλύτερο “σπίτι κουζίνας και καθιστικού”) και οι ίδιοι οι άγριοι χώροι δεν ήταν μόνο ουσιαστικά και πολύ παραδοσιακά πορτογαλικό, αλλά μινιμαλιστικό αλλά ταυτόχρονα ζεστό.
Έχοντας περάσει τα περισσότερα από τα παιδικά μου καλοκαίρια στο Αλγκάρβε, αυτό μου έφερε αμέσως πολλές αναμνήσεις μαζί με ένα έντονο αίσθημα νοσταλγίας.
